Mijn Stadsvisie

De stadsvisie Maastricht 2040 is een visie, maar is iedereen daar mee geholpen?!

Hieronder volgt onze analyse op de visie en daarbij onze vraagtekens. 

We beginnen met het inleidend woord van de burgemeester. 

De eerste zinnen van de burgemeester beginnen met mooie woorden dat in de stadsvisie 'dromen en realiteit' bij elkaar komen en in 'perspectief' kunnen worden gezet. De zin ervoor staat letterlijk dat de toekomst niet kan worden voorspeld, dat lijkt ons juist. Maar als de toekomst niet kan worden voorspeld, dan kan onmogelijk worden gesteld dat dromen en realiteit bij elkaar kunnen komen. Wat overblijft zijn dromen. Dromen die slechts een klein gedeelte van de burgers van Maastricht gemeen hebben met deze stadsvisie. Leest u mee?!

“Als we nu niet anticiperen, dan betalen onze kinderen later de rekening”, bij deze redenaties moet u als burger oppassen. Dat de burgemeester spreekt over het niet 'vrijblijvende' dat aan deze visie vast hangt, betekent dus dat het u geld gaat kosten, dat het uw leven (drastisch) gaat veranderen, dat het uw persoonlijke vrijheid niet zal gaan vergroten. Of deze niet-vrijblijvende zaken ook daadwerkelijk iets positiefs zullen bijdragen, u kunt het wel raden. Neem als voorbeeld het besluit om gemeentelijk afhaal van 1x per week ophalen, naar 1x per 2 weken ophalen te veranderen. Maastricht is net een vuilnisbelt, “Napels aan de maas,” zo horen we nu continu. 

De burgemeester heeft het over de geschiedenis van Maastricht als industriestad, gaat over naar de komst van de universiteit en concludeert vervolgens dat de creatieve maakindustrie en cultuur de nieuwe peilers van de stad zijn. Dat het begrip 'creatieve maakindustrie' even uitgelegd moet worden, begrijpen wij, dus komen we op dit punt straks terug. 

Maastricht moet een stad in balans zijn in het jaar 2040. Wat die balans dan precies moge zijn, is een raadsel. Dat is ook precies hetgeen wij ons zorgen over maken. 

Het klinkt allemaal mooi; een gezonde leefomgeving, aangenaam wonen met aantrekkelijk groen, een bruisend cultureel aanbod, volop werkgelegenheid, veiligheid en sociale verbinding, wie kan daar nou op tegen zijn? Maastricht moet een wereldse stad zijn zonder de stedelijke hogedrukpan, wij zijn benieuwd wat dat moge betekenen en welke conclusies daaraan verbonden worden. De PVV heeft wel een paar oplossingen. 

De instrumenten dienen haalbaar en betaalbaar te zijn, want, het staat er echt, de financiële gezondheid van de gemeente is in ons aller belang. Misschien wat minder ambtenaren en wat minder subsidies?

De burgemeester spreekt van 'eendracht' tussen alle bevolkingsgroepen en dat zo de (corona)crisis het hoofd geboden is. Vertel dat eens aan de ondernemers met veel personeel wiens branche stil gelegen heeft. Vertel dat eens aan de jongeren waarvan steeds meer bekend wordt dat hun mentale welzijn ernstig achteruit is gegaan met alle gevolgen van dien. En zo kunnen we nog wel wat voorbeelden geven, maar dat is een andere discussie. 

In deel twee gaat het verder met de situatie van nu. Van de woorden die het fundament beschrijven zou je verwachten dat iedereen het er mee eens is. Maar een diverse stad zegt niets over diversiteit en omgekeerd. Welke waarden liggen ten grondslag aan het aantrekkelijke leven in Maastricht. Waarom vinden modaal-verdienende Randstedelingen Maastricht zo aangenaam? 

 
De zaken die minder gaan in Maastricht en aandacht behoeven worden als volgt beschreven: 

Tweedeling in de samenleving. 

Er is bijzondere aandacht nodig voor het versterken van brede welvaart, sociale cohesie, veiligheid en leefbaarheid, het vergroten van bestaanszekerheid, het stimuleren en faciliteren van plekken en activiteiten die bijdragen aan ontmoeting en verbinding en de menging van verschillende doelgroepen via onderwijs en in buurten. 

Als dit soort teksten het bewijs moeten zijn van een meerwaarde van de kenniseconomie.... 

Van dit citaat kunnen we echt geen chocola maken. De quote van Einstein over leven is als fietsen wordt aangehaald in deze visie, wij wijzen graag op deze van hem: Als je het niet eenvoudig kunt uitleggen, dan snap je er zelf niets van. 

Uitdagingen is de subtitel van deze paragraaf. Wij noemen het een uitdaging om te begrijpen wat er rond moet zijn gegaan in gedachten bij het opstellen van deze visie. In de gemaakte analyse staat dat het versterken van de agglomeratiekracht van Maastricht een uitdaging is. Dat is onjuist, het is een kans, geen uitdaging. Ergens ging het mis bij het maken van de S.W.O.T. analyse. 

Deel 3 gaat over waar het naar toe moet met Maastricht in 2040. 

Deze 5 peilers zijn het uitgangspunt: 

–inclusieve stad

–kennisstad

–ontmoetingstad

–groene stad

–netwerkstad

-In de inclusieve stad wordt je via onderwijs naar de plek gebracht waar je nodig bent. Als je dit anders leest dan staat er; wij weten wat je moet denken en wat je moet doen. 

-De kennisstad wordt bedreigd door de 'braindrain', het wegtrekken van hoog-opgeleiden naar de Randstad. Gesteld wordt dat dit komt omdat er een war-on-talent plaatsvindt. Maar iedereen die met vertrekkende twintigers praat, weet dat dit eerder komt omdat ze Maastricht te klein vinden, zou dat niet te denken moeten geven? 

-De ontmoetingsstad. Kwaliteit gaat boven kwantiteit zo stelt de visie. Kan iemand ons uitleggen hoe we de kwaliteit zouden kunnen definiëren, hoe we die kunnen meten, maar vooral hoe die definitie tot stand komt en wie dit bepaald?

-De groene stad. Klinkt goed maar wat kost dat? Door wettelijke bepalingen is verduurzaming er doorheen gedrukt, het staat er. Maar wie betaalt het? 

-Netwerkstad. Het is niet heel duidelijk beschreven, maar het lijkt er op dat men Maastricht als centrale plaats wil neerzetten om in samen te komen voor werk, scholing, voorzieningen, etc. Het woord netwerkstad valt ook samen met de 'creatieve maakindustrie'. 

In het rapport 'Plan van aanpak creatieve maakindustrie 2019-2022' wordt de toegevoegde waarde van deze tak beschreven en bejubeld. 

De creatieve maakindustrie kan worden gevat in drie sectoren: 

• Kunst: podiumkunsten, beeldende kunsten, theaters, galeries & musea.
• Media en entertainment: schrijven & uitgeven, radio & televisie, film & video,
games.
• Creatieve zakelijke dienstverlening: reclame, fotografie, design, grafisch
ontwerp, architectuur & interieur, mode.

 De zakelijke dienstverlening is heel begrijpelijk, een kwestie van vraag en aanbod en markt die zichzelf wel kan bedruipen zonder overheid (en steun). 

Met Media en entertainment zit het in Maastricht ook wel goed, Flikken scoort. Maar is het nu de bedoeling om er een Hollywood aan de maas van te maken? 

En dan de kunst. Bij uitstek iets dat voor een klein gedeelte van de burgers interessant is. We hebben het uiteraard niet over musea waar onze Nederlands historie wordt getoond. 

Een rammelend wetenschappelijk stuk van Universiteit Maastricht wordt trots aangehaald om de kracht van industrie te verduidelijken. In ditzelfde rapport staat namelijk ook van de Econoom Florida: 

Florida nuanceert met het boek “The New Urban Crisis” (2017) de kracht van de creatieve klasse. Hij beschrijft dat de overgang naar een creatieve economie ongelijkheid
met zich mee kan brengen. In grote steden leidde een sterke focus op de creatieve economie er onder andere toe dat vooral de hoge inkomens profieren en het voor de lage
inkomens lastig is om nog een betaalbare woningen te vinden in de stad. Hij noemt
dit het Winner-Take-All-Urbanism.

Dit staat uiteraard haaks op de 'brede sociale welvaart' zoals in de stadsvisie wordt betoogd. 
Om het nog geestiger te maken staat er: steun op korte termijn is niet voldoende om de creatieve klasse hier te krijgen en te behouden. Met andere woorden, zonder publieke gelden komt er niets van de grond en vertrekt men weer. 

Oorzaak- gevolg: U, de burger, mag meer belasting betalen om de gemeentekas in balans te houden. 

Bronnen: 

Plan van aanpak creatieve maakindustrie 2019-2022.pdf gemeente Maastricht

https://made2measure.org/wp-content/uploads/2018/03/MappingMaastricht_FullReport_High.pdf

Tot slot worden de Sustainable Development Goals aangehaald. Iets waar we een andere keer op in kunnen gaan omdat dit een onderwerp op zichzelf is.